Aşkın kendisine mi aşıksın, yoksa kişiye mi? Kişinin hissettirdiği mi seni alıp götüren, yoksa içinde ki aşka yüklediğin anlamlar mı?
Herkese aynı duyguyu hissedemiyorsun. Birisine öyle aşkla bakıyorsun ki, diğer tüm kişiler anlamsızlaşıyor.Yok oluyor.
Önce bedeninde farklılıklar hissetmeye başlıyorsun. Kalp atışların, kalbinin ritmi değişiyor. Heyecandan miden bulanıp,boncuk boncuk terliyorsun. Ellerin ayakların birbirine dolaşıyor.Kalbinin yerinden çıkacağını hissediyorsun.Hormonlar içinde zıpzıplıyor tutkudan.
Kalbinin ta derinlerinde ruhunda ise, karşındaki ruhu tanıyormuşsun gibi hissediyorsun.Aslalarını bir çırpıda yaptığında, sen bile şaşırıyorsun. Yuvada, tam da olman gereken yerde olduğun his tüm benliğini esir alıyor. Seni derinlerinden sallayıp, özüne ulaşman için o ruh bir fener oluyor.
Zihin devreye girdimi korkuların tepende çığlıklar atıyor. TERKEDİLME, KAYBETME, REDDEDİLME, İSTENMEME, DEĞER GÖRMEME ve bir sürü...
AŞK BUNUN NERESİNDE!!!
Kalbinle ruhunun beraber yol aldığı tam o noktada.Kendini yuvada hissettiğin yerde.
Evet belki de bu kadar acı, gözyaşı olacaksa ben aşk yolunu istemiyorum diyebilirsin.Seçim senin! Bugün değilse bile bir yaşamda tekamülün yolunda orada yine nefesleneceksin. Yaşadığın tüm duyguların içinde; karmakarışık, darmadağın, bulanık, gel gitli, dipte, dengesiz hissedebilirsin.Yaşanılana yüklediğin anlamlara bak! İçindeki medcezirlere, fırtınalara bak! Üzerini ölü toprakla kapamak yerine kendi gerçeğinle yüzleşme cesaretini göster.AŞK seni sana getirmek için yoluna geldi.Gerçek aşka ve gerçekliğine ulaşman için kalbinin ortasına çöreklendi.
Gözlerimi tam da şu anda kapatıp derin bir nefes aldığımda hissettiğim, acı yalnızlık ve değersizlik.Evet tüm duygularımı bir kenara atmak yerine onlara sarılıyorum. Kendime şefkatle bakıp, kendimi delicesine seviyorum.
''ŞİMDE NE OLSA YÜZÜN GÜLÜMSERDİ?'' diye gözlerimin ta içine bakıp derinlerime soruyorum. ve herkese herşeye rağmen tüm hissettiklerimle, hatalarımla, korkularımla kalbime ve ruhuma kocaman gülümsüyorum. Tüm yaşanılanların ağırlıklarını aşka giden yolda bırakıyorum.Kendime gidebilmek için hafif olmalıyım, tıpkı bir tüy gibi.
Yine hata yapabilirim, yine acı hissedebilirim, yine öfkelenebilirim, yine birileri tarafından incinebilirim.Kendime izin veriyorum. Bunun özgürlüğünü hissedebilmek ise mucize.
Her defasında kendime şefkatle yaklaşmayı hatırlayacağım. ''Şimdi ne yapsan, nerde olsan, kime sarılsan... seni mutlu eder?'' diye soracağım. Yorulduğumda durup, hiçbişey yapmadan, kendime daha da yaklaşmak, aşkta olmak için zaman vereceğim. Gözyaşlarımı akıtıp, aşk yoluna tekrar dönene kadar kendime sarılacağım dostum.Çünkü yolda kendimi ve gerçek aşkı bulacağım.
HER NE OLUYORSA OLSUN, AŞKLA YOLUNDA YÜRÜ DOSTUM.
YÜRÜDÜĞÜN YOL SANA ÇIKACAK.
VAZGEÇME!
